Opdracht 1: het mes (vervolg van verhaal)
In zijn nieuwe schooltas was een kop koffie leeggegooid. Daarna, toen hij uit de les van Wiskunde kwam, viel hij languit op de grond, omdat een pester zijn been expres uitstak. Hij pakte zijn bril af, gooide hem een meter verder, en rende weg."help, ik kan niks zien",Riep Thomas. Even later zag hij een wazige gedaante. "Hallo, wie is daar"? Vroeg hij "Thomas, ben jij dat"? Zei de gedaante"Ja, ik ben het, maar ik kan niks zien, wie ben jij"? Zei Thomas.
"Ik ben het, Sandy". "Oh, gelukkig ben jij het en niet een van..... Hun". Zei Thomas, die zijn bril op had gedaan en Robert met de anderen op hem af zag komen." Oh, kijk eens wie we daar hebben: Thomas tweedehands, kijk maar uit, straks slooft hij uit bij zijn moeder en dan worden we allemaal gepakt". Zei Robert. " Ik heb geen moeder!!! Nu moet je stoppen want je gaat echt te ver". Zei Thomas. "Aah, dus je bent geen moederskindje, zoals we gedacht hadden". Robert liep op Thomas af en gaf hem een tik op zijn hand."Au"!!!!! Sandy zette iets op de grond en liep naar de jongens toe. "Kijk uit Thomas, hij heeft zout"..... Maar ze was te laat. Robert goot een potje zout op Thomas' hand. "Dat krijg je ervan als je zit te slijmen bij mensen"!!! "Au, au, auuuuuu". Thomas' gezicht trok weg van de pijn en hij viel op de grond. Alles werd wit, maar hij hoorde ze wel lachen en praten. "Hahaha, hier is mìjn mes"! "Neeeeee"! Riep Sandy, maar weer was ze te laat. Robert liet zijn mes vallen boven het been van Thomas, en gooide heel veel zout over het been. "Dat zal je leren om te slijmen bij de conrector". "Nu is het genoeg"! Riep Sandy. Ze wilde Robert aanvallen, maar er kwam al iemand aan. "Hè wat is hier aan de hand"? Het was de rector. "Sandy wilde me aanvallen meneer". Zei Robert."Ha, nu ben je erbij Robert". Zei Sandy. "Twee bewijzen, èèn: Thomas ligt op de grond en er ligt zout over, de zout die Robert in zijn hand heeft"." En twee:" wilt u daar even in de hoek naar een camera zoeken"? "Deze bedoel je......... Aha! Robert van den Bosch, kom jij maar even mee naar
de telefoon, jij gaat mooi aan je ouders vertellen dat jij van school gaat, en waarom"!!!! Ze liepen
weg door de gang, en Sandy belde snel 112. 'Kun je ... Mijn moeder... Be..llen?' Zei Thomas zacht. Sandy deed wat hij vroeg. Vijf minuten later kwamen de ambulance en de moeder van Thomas aan. Ze gingen met Thomas naar het ziekenhuis. Maar Sandy ging naar huis fietsen. Ze wilde niet dat ze zag hoe Thomas pijn leed. Een dag later ging de telefoon. Sandy nam op en hoorde de moeder van Thomas, en ze zei:' Hallo? Met Sandy.' ' Hallo, met de moeder van Thomas, Thomas wilde je spreken, hier komt hij.' 'Oké, bedankt.' Ze hoorde Thomas weer normaal praten, en hij zei:' Hoi Sandy, bedankt voor alles van gister. Met mij gaat het weer prima. Alleen nog twee weken in het gips en op krukken lopen. Ik heb de rector gesproken, en Robert zelf ook. De rector zei dat Robert naar een speciale school gegaan is en dat ik geen last meer zou krijgen van hem. En.... Robert zei met moeite 'sorry' en hij hing weer op, haha watje.' Ze lachten allebei. 'Sandy?' 'Ja?' 'Ik wilde je wat vragen.' ' zeg maar.' 'Nou, ik vind je leuk en ik wilde vragen of jij mij ook leuk vindt en of we misschien komende vrijdagavond kunnen eten in een restaurant.' Sandy bloosde en zei:' ik vind jou ook leuk en ja, graag.' Sandy hoorde dat Thomas blij was. En zij was ook blij.
The end
Hoi Joran,
BeantwoordenVerwijderenWat een leuk vervolg op het verhaal! Nou ja, leuk... Ik bedoel goed. Het is ook heel leuk dat je er een personage bij hebt bedacht. Dat maakt het verhaal nu ook wel net iets spannender. Let er alleen de volgende keer op waar je de leestekens plaatst. Als de leestekens verkeerd staan wordt de tekst soms een beetje lastig te begrijpen. En in het begin gebruikte je heel vaak het woordje "hij", in plaats van de naam van de persoon. Dat deed je aan het einde wel en dat maakte het ook duidelijker. Voor de rest vond ik het heel spannend en leuk. Ga zo door!
Josune
Hoi Joran,
BeantwoordenVerwijderenIk vond je vervolg heel spannend om te lezen. Ik heb het in een ruk uitgelezen. Wat lastig lezen is, zijn de leestekens in het eerste gedeelte, die kloppen niet helemaal en dan raak je de draad een beetje kwijt. Jouw taalgebruik spreekt me wel aan. Lekker veel gesprekken en hippe woorden erin. Door die gesprekken erin, zie ik het helemaal voor me. Nou, jij durft om aan het eind er een draai aan te geven met een liefdesscène.... Dat is dan een verrassend einde!
Groetjes van Philip